আমি এনেদৰেই বিচাৰি পাম জঙ্গল

তোমাৰ সপোন চূৰ্ণ-বিচূৰণ দেখি
চকুলো নুটুকিবা
তোমাৰ চকুত নাছিল ৰঙীন বিতচকু
তুমি খোজকাঢ়িছিলা কলা-বগা পৃথিৱীত
সেউজীয়া হৈ গজিছিল বিশ্বাসৰ গুটি
তুমি ছটিয়াইছিলা একতা-ভ্ৰতৃত্ব
তেতিয়া তোমাৰ সপোন দিকভ্ৰান্ত হোৱা নাছিল
গেৰুৱা, বগা অথবা জোন-তৰাৰ নামত৷

সময় সলনি হ’ল
তোমাৰ ত্যাগৰ দৃষ্টান্ত আজি ধূলিস্বাত হ’ল
তোমাৰ সপোন আজি
ব্যৱসায় অথবা ক্ষমতাকেন্দ্ৰীক হ’ল৷

আচলতে আমি যেন নিকৃষ্ট হ’ব ধৰিছো
প্ৰতি দিনে
স্বাৰ্থপৰ আৰু মানৱতাহীন
এটা নিৰ্দয় জাতি লৈ
ৰূপান্তৰ হ’ব ধৰিছো
ক্ৰমশঃ জ্ঞাতসাৰে৷৷

(সাহিত্য সভাৰ প্ৰতিষ্ঠাপক সভাপতি পদ্মনাথ গোহাঞি বৰুৱা দেৱৰ সোঁৱৰণত)