সপোনৰ কথাৰে

জনতাৰ ৰাষ্ট্ৰপিত ড০ এিপিজে আব্দুল কালাম চাহাবে কৈছিল— ‘টোপনিত থাকি দেখােটা সপোন নহয়, বৰঞ্চ যিয়ে টোপনি মাৰিব নিদিয়ে সেইটোহে সপোন৷
কিন্তু যোৱা নিশা টোপনিত দেখা এটা সপোনে মোক বহু চিন্তিত কৰি তুলিছে৷

সপোনত মই মোৰ পঢ়ি অহা মহাবিদ্যালয় ‘জিএলচি কলেজ’ত গৈছিল৷ ৰূপালীজয়ন্তী উপলক্ষে মহাবিদ্যালয়খনৰ প্ৰেক্ষাগৃহত এখন গাম্ভীৰ্যপূৰ্ণ অনুষ্ঠানৰ আয়োজন কৰা হৈছে৷ মোক দেখাৰ লগে লগে শিক্ষাগুৰুসকলে মোক আদৰেৰে মাতি নি আসনত বহিবলৈ দিলে৷ মহাবিদ্যালয়কনৰ প্ৰাক্তন ছাত্ৰৰ লগেত ছাত্ৰ একতা সভাৰ আলোচনী সম্পাদক হিচাপে সেৱা কৰাৰ বিনিময়ত শিক্ষাগুৰুসকলে মোক এতিয়াও পাহৰি যোৱা নাই৷

অনুষ্ঠানটোত কেইবাগৰাকী ব্যক্তিয়ে ভাষণ দিলে৷
ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকেলও মনোযোেগেৰ সকলোেৰ ভাষণ শুনিলে৷

বাস্তবিকতেও মোৰ সামাজিক কাম-কাজৰ প্ৰতি সাধাৰণতে মোৰ প্ৰায় অধিকাংশ শিক্ষাগুৰুৱে অনুপ্ৰেৰণা যোগাই আহিছে৷
সপোনতো বোধহয় সেইকাৰণেই মোক মাতি নি আগৰ আসনত বহুৱাইছিল৷

মই সন্মুখত বহিবলৈ কিছুপৰিমানে লাজ লাজ অনুভৱ কৰিছিলো কাৰণ মই মহাবিদ্যালয় এখনৰ গুৰুত্বপূৰ্ণ সভাত উপিস্থত থাকিব পৰা ধৰণৰ কাপোৰ পৰিধান কৰা নাছিলো৷
তেনে স্থানত সন্মুখৰ আসনত বহাটো মোৰ বাবে বহু লাজৰ কাৰণ হৈ পৰিছিল৷
তথাপিও মোৰ শিক্ষাগুৰুৰ সন্মানৰ প্ৰতি লক্ষ্য ৰাখি বহিছিলো৷৷
কিছু সময় পাছত মোক বক্তব্য ৰখাৰ বাবে আহ্বান কৰা হ’ল৷
মঞ্চত কলেজৰ অধ্যক্ষ জগন্নাথ বৰ্মন ছাৰেও উপস্থিত আছিল,,, মই তেখেতক বহু বেছি সন্মান কৰো৷ কাৰণ তেখেতক যিমান দিনৰ পৰা মহাবিদ্যালয়খনৰ অধ্যক্ষৰ দায়িত্ব অৰ্পন কৰা হৈছে— তাৰে পৰা মহাবিদ্যালয়খনে উন্নতিৰ জখলা বাইছে.....৷
মই বক্তব্য আৰম্ভ কৰাৰ সময়ত প্ৰেক্ষাগৃহখনত ছাত্ৰ-ছাত্ৰীয়ে বহিবলৈ ঠাই নাপাই থিয় হৈ আছিল....৷
কিন্তু 2 মিনিটমান সময় বক্তব্য আগবঢ়োৱাৰ পাছত ক্ৰমশ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে প্ৰেক্ষাগৃহ এৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে৷
মই আচৰিত হ’লো....৷ প্ৰেক্ষাগৃহখনত গুন গুন আলোচনাৰ শব্দ মোৰ কাণত পৰিব ধৰিলে৷
বক্তব্যৰ সময়ত কথা পাতিলে সাধাৰণতে মই বক্তব্য প্ৰদান নকৰো আৰু আজিলৈকে মোৰ বক্তব্যৰ সময়ত ক’তো তেনেকুৱা পৰিৱেশ হোৱাও নাই৷
মই বক্তব্যৰ মাজতেই ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক উদ্দেশ্যি বক্তব্য ভাল লগা নাই নেকি বুলি প্ৰশ্ন কৰিলো৷
কিন্তু কোনেও মোৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ নিদিলে৷— এজন দুজন কৰি প্ৰায় অধিকাংশ ছাত্-ছাত্ৰী প্ৰেক্ষাগৃহৰ পৰা ওলাই গ’ল৷
মই তেতিয়া মঞ্চলৈ ঘূৰি চালো— মঞ্চত অধ্যক্ষ ছাৰ নাই৷
মই মানসিক ভাবে বিচলিত হৈ পৰিলো৷
সন্মুখৰ ফালে চাও ---- সৰ্বমুঠ দহগৰাকীও ছাত্ৰ-ছাত্ৰী মোৰ বক্তব্য শুনাৰ বাবে ৰৈ থকা নাই৷——————


মাথো ‘এই খিনিতে বক্তব্য সামৰিছো’ বুলি কৈ মোৰ বক্তব্য সামৰিলো৷৷৷৷৷


লগে লগে মই সাৰপাই গ’লো৷৷ মনে মনে ক’লো— বাস্তৱততো হোৱা নাই!
কিন্তু এই নিষ্ঠুৰ সপোনটোৱে মোক আৰু শুব নিদিলে৷
কাৰণ মোৰ যিমানদূৰ মনত পৰে হাইস্কুলত থাকোতেও মই বক্তব্য দিয়াৰ সময়ত কোনো দিনেই কোনো এজন ছাত্ৰ ওলাই যোৱা বা কথা পতাৰ কথা মোৰ মনত নপৰে৷ তাৰ বাবেই হয়তো হাইস্কুলৰ ছাত্ৰ একতাসভাৰ সম্পাদক বনাই দিছিল, আৰু আজিৰ তাৰিখলৈকে শিক্ষাগুৰুসকলে পাহৰি যোৱা নাই৷
কিন্তু টোপনিত দেখা এই সপোনে মোৰ চকুৰ টোপনি কাঢ়ি নিলে————



সেই তেতিয়াৰ পৰা এতিয়ালৈকে এটাই কথা মই ভাবি আছো— আচলতেই এতিয়া মোৰ বক্তব্য ইমান নিৰস হ’ল নেকি? নে বেলেগ কিবা কাৰণ! একো ভাবি পোৱা নাই৷ টোপনিত দেখা এই সপোনে মোক আজিও শুব নিদিব———!!!!

ক’ৰবাত মোৰ ভুল হৈ থকা নাইতো

মোক সমাধান লাগে

............

........

.....

...

..

.