উচ্ছেদঃ এটি হৃদয় বিদাৰক শব্দ

উচ্ছেদ শব্দটোৱে চকুৰ আগত ভঁহাই তোলে হাজাৰ অসহায় মুখৰ ছবি৷


তেওঁলোক মানুহ
সেইবাবে দুবেলা-দুমুঠি পেটত দিব লাগে,
তেওঁলোকৰ লজ্জা নিবাৰণৰ বাবে লাগে কাপোৰ,
থাকিবলৈ লাগে এখন ঘৰ৷
তেওঁলোকে বুজি নাপায় আইনী মেৰপেচ৷
মানুহতকৈ জীৱ-জন্তুৰ মূল্য বেছি বুলিও নাযানে তেওঁলোকে৷
একো বুজি নোপোৱা পানী কেঁচুৱাবোৰক মানুহ কৰিব বিচাৰিছিল তেওঁলোকে৷
যি সময়ত চৰকাৰী হাজাৰ হাজাৰ বিঘা মাটি কোম্পানী, পুঁজিপতি, বনিয়া গোষ্ঠীক এৰি দিব পাৰে৷ তেনে সময়তে অসমৰ থলুৱা মানুহৰ মাটি-ভেটি উছন কৰি পথৰ ভিক্ষাৰীত পৰিণত কৰোৱা কাৰ্য্য কোনো পধ্যেই গ্ৰহণযোগ্য নহয়৷ প্ৰথমে তেওঁলোকৰ পুনৰ সংস্থাপনৰ ব্যৱস্থা কৰা উচিত আছিল৷
সামান্য মানৱতাবোধ থকা লোকেও কেতিয়াও এনে বৰ্বৰ উচ্ছেদৰ সমৰ্থন কৰিব নোৱাৰে৷
মই এটা কথা বুজি নাপাওঁ— আমাৰ সকলোৰে আস্থাভাজন ন্যায়ালয়ে উচ্ছেদৰ নিৰ্দেশ দিয়াৰ সময়ত পুনৰ সংস্থাপনৰ নিৰ্দ্দেশ কিয় নিদিয়ে ? ন্যায়াধীশসকল মানুহ নহয় নেকি ?
ভাৰত স্বাধীন হৈছিল ইয়াৰ স্থয়ী বাসিন্ধাৰ অন্ন, বস্ত্ৰ, বাসস্থানৰ নিৰাপত্তাৰ স্ল’গানলৈ৷ আজি সেইবোৰ খৰ্ব হ’ব ধৰিছে৷ প্ৰাকৃতিক দুৰ্যোগত ক্ষতিগ্ৰস্থ হোৱা লোকৰ বাবে সাহায্য, নিৰাপত্তা দিয়াৰ বিভাগ আছে চৰকাৰৰ, উচ্ছেদিত লোকৰ বাবে মানৱতাৰ দৃষ্টিৰে দেখাৰ কোনো ব্যৱস্থা কিয় নাই ?

নিজৰ দেশ, নিজৰ ঘৰৰ দৰেই আপোন৷ 

আপোন ঘৰতেই অঘৰী হোৱাজনৰ হৃদয় নাভাঙিব নে?
তেওঁলোকৰ মৌলিক অধিকাৰ খৰ্ব হোৱা নাই নে ?
এতিয়াও ভাৰতৰ অধিকাংশ মানুহ ভূমিহীন৷
ভূমি থকা বহুলোকৰ পট্টা নাই৷
তেওঁলোকৰ কি হ’ব ?
এই প্ৰশ্নবোৰ উত্থাপন হয়৷ উত্তৰ দিয়া কোনো নাই৷

কেতিয়াবা প্ৰশ্ন হয়— ক্ষমতা লাভ কৰিলেই সভ্য মানুহবোৰ অসভ্য হৈ যায় নেকি ?